استاندارد تدوین شده به استناد بند یک ماده ۳ قانون اصلاح قوانین و مقررات موسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران، به عنوان استاندارد ملی ایران منتشر شده است.
در این استاندارد تعیین گردید که ماهیت دقیق الزامات صدا، یعنی گستره بسامد، الگوی موقت و سطح خروجی مطابق با ماهیت تاسیسات، نوع خطر موجود و اقدامات مناسب اتخاذ شده، نوع سیگنال های مورد استفاده برای سایر اعلام خطرهای غیراضطراری و تفاوت های ملی در عرف و اقدام متغیر خواهد بود. بنابراین این استاندارد، روش متعارفی را برای آزمون عملکرد عملیاتی آژیرها بر اساس مشخصات اعلامی توسط سازنده (به جای تحمیل کردن الزامات متعارف) مشخص می نماید.